Manevi bir huzur sardı içimi…
Odunun dumanına karışan o tanıdık koku, çocukluğumun naftalin, kestane ve sabun kokularıyla birleşti; sanki zaman geriye aktı, anılarımın tozlu raflarından bir soba çıtırtısı indi yüreğime. Her çıtırtı, bir hatıranın derinliğine dokundu; her koku, yitirilmiş yılların sessiz fısıltısı oldu.
Bir yanım ayazda üşüyen çocuktu,
Bir yanım ateşin sıcaklığına sığınan yürek…
Gözlerimi kapattım. İçimde bir fırtına ve bir sessizlik bir arada vardı. Hüzün, özlem ve dinginlik birbirine karıştı; ruhum, geçmişin gölgelerinde ve bugünün ışığında titreşti. Her nefes, bir zaman yolculuğuydu; her an, yüreğime bir işaret bırakıyordu.
Duygularım bir nehir gibi aktı. Kaybolan her şeyin yankısı, kalbimin derinliklerinde birer yıldız gibi parladı. Arınmak, düşündüğümden daha derindi; sessizlikte, yalnızlığın içinde, duyuların en incisiyle yüzleşmekti.
O gece anladım ki gerçek arınma, dışarıda değil; ruhun en kuytu köşelerinde, yalnızca kendi sessizliğimizle buluştuğunda gerçekleşiyor. Geçmişin yüküyle yüzleşmek, bugünün farkındalığını taşımak ve yüreğin en derin köşesine dokunmak…
Isındım, serinledim, hüzünle ve huzurla dolup taştım…
Ta kalbime kadar.
KIYMET ŞAHİN
27 Eylül 2025
