Şimdi hepimizin dilinde bir türkü edasıyla, hep aynı nakarat: “Enerji evrene enerji, lütfen pozitif olunuz; güzel sinyaller evrene, lütfen!”
Ah bir de şu çekim yasasında olduğu iddia edilen “Ne söylersen onu çekersin, söylediklerine dikkat et.” sözü yok mu? Bu resmen psikolojik mobbing! Bu da ayrı bir ağırlık.
Sözcükleri evrenin kefesinde tartmak, sohbetleri taramak…
Şimdi dağ başından gelen soğuk hava enerjisinin etkisindeyim.
Yok hayır, retronun kaderimi belirlemesini bekliyorum!
Yıldızlar döküldü yüreğimin semasına;
Kaç renk sayacağım, kaç sabah şafak sökecek?
Penceremin sarı günceleri olacağım,
Tarçın kokulu sayfalarımın.
Bir asena gibi uyandım kızıl enerjimle.
Bir dakika… erkildir enerji saatindeyim!
Oysa dişildir enerjim.
Hepimizde bir “evrene pozitif enerji yollama” hâli…
En relaks, en duru hâlimizle:
“Kötüyü çağırmayalım, kötü düşünmeyelim,
bumerang gibi çarpar maazallah!
İyi konuş, iyi düşün…”
İroni yaptığıma bakmayın;
En çok da ben bu enerjinin takipçisiyim!
Her şey ve herkes güzel olsun.
Bir şarkıda da söylendiği gibi:
“Bütün dünya buna inansa, hayat da bayram olsa.”
Denedim… öyle olmuyor be gülüm!
Hayatın içine sıkıştırılmış saman parçaları gibiyiz.
İşte yüreklerimiz orada plaka oluyor.
Kırmışlar, üzmüşler… veya kırmışım, üzmüşüm!
Evren ne yapar, söyler misin?
Sonra biliyor musun, yolculuğa başladığımızda
Çocukluğumuzda, gençliğimizde neler yaşadık, ne travmalar atlattık?
Belki de onlar bizi büyüttü, dayanma gücümüzü artırdı.
Kaç kez suratımız ağlamaklıyken bir kahkaha sarmalı sardı bedenimizi?
Veya hüzün gecesinde pistin ortasında dans ederken bulduk kendimizi?
Ya da bir taziye evinden dönerken akşam programı yaptık.
Karmanın içindeyiz, eyy evren!
Tamam, da, hep pozitif kalamıyoruz, görüyorsun işte!
Doğamız gereği ağlayacağım, üzüleceğim, ama sonra yine vedalaşacağım.
Masmavi gökyüzünde evrenle sohbete devam…
“Benden adam olmaz. Evet, kadınım, o yüzden!”
