“Bazen unutuş, bir sessizlik değildir; Kalbin kendi Yankısını bulduğu Derin bir vadidir.”
UNUT!
Siyahı bitirdiler
Zemheri gecelerde,
Tükendi.
Bir gri kaldı,
Dediler.
Oysa ben,
Karanlığın Külünden
Bir sabah aradım.
Yüreğimin sabahçı
Kahvesinde umut Demlendi;
Yemyeşil düşlerde
Özlemlere yorgun Uyandık.
Bir ses vardı Uzaklardan,
Rüzgârla savrulan,
Gözlerinde çocuk Mavisi bir hatıra.
Usulca yaklaştı o Çocuk,
Sanki gökyüzü dile Gelmişti.
“Unut,” dedi,
“Düşler başka Sonbaharlara…”
Ve o an,
Zaman sustu;
Yapraklar usulca
Toprağın kalbine Döküldü.
Anladım:
Unutmak, yok Saymak değil,
Kendini yeniden Bulmaktı.
Bir mavi kaldı İçimde,
Bir çocuk sesi,
Ve bir kahve Kokusu kadar Gerçek sabahlar.
Kıymet Şahin
