Kibir duman gibidir; yükselir ama sonra yok olur.” Bazı insanlar var… Yürüyüşleri bile “ben farklıyım” der. Ama içlerine bir bak, bomboş; ses […]

Bazen insan hep geçmişi düşünür özler ya… Çocukluğumuzu ve o yıllarda anne babamızla olan anılarımızı canlandırınca tabii ki yine de

Birinin arkasından konuşmak, sonra yüzüne gülümsemek… Bu yalnızca ahlaki bir kusur değil; insan ilişkilerinin bir tür bozuk ritmidir. İkiyüzlülük, saklanmış

Gerçek kültür, insanın iç dünyasında başlar. Başkasını küçümsemeyen bir dilde, farklılıkları anlamaya çalışan bir bakışta, çıkar yerine adaleti gözeten bir

Manevi bir huzur sardı içimi… Odunun dumanına karışan o tanıdık koku, çocukluğumun naftalin, kestane ve sabun kokularıyla birleşti; sanki zaman